„Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię”. Tymi słowami, jak kluczem, w Środę Popielcową Kościół otwiera drzwi Wielkiego Postu. Poprzez obrzęd posypania głów popiołem, fiolet szat liturgicznych, wzywanie do nawrócenia i pokuty, ograniczenie hucznych zabaw nawołuje, by oderwać wzrok od tego, co ziemskie i spojrzeć ku niebu i wieczności. Na pozór może się wydawać, że w Kościele zapadł jakiś smutek i przygnębienie, jednak oczyma wiary widzimy, że tak naprawdę jest to czas największego wyznania miłości Boga do człowieka, a miłość nie jest smutna. Podejmowane przez nas z miłości umartwienia i wyrzeczenia, mają dopomóc nam dokonać wyboru: miłość Boga, czy miłość świata. O wielkości tej miłości trzeba również z dziećmi wiele rozmawiać, bo i dla nich jest Wielki Post. Przed dorosłymi staje ważne i niełatwe zadanie, by dopomóc im przez ten czas owocnie przejść. Uczestnicząc z nimi w nabożeństwie Drogi Krzyżowej, czytając wspólnie Słowo Boże, podczas rodzinnej modlitwy, należy im wskazywać, że to wszystko, co Jezus uczynił dla nas, jest znakiem Jego miłości. Dzieci muszą zobaczyć, że miłość często dużo kosztuje, że wiąże się z bólem i cierpieniem, ale też dodaje sił. Nabierając przekonania, że jesteśmy tak bardzo kochani, zaczynamy odczuwać potrzebę odpowiedzi na tę miłość. I tylko w takim wymiarze mają sens podejmowane ćwiczenia i wyrzeczenia wielkopostne. Jeżeli sami tym będziemy się kierować, damy dzieciom najlepsze i najbardziej przekonujące świadectwo i zaproszenie, by stawać się lepszym każdego dnia. W praktyce można zaproponować im np. ozdabianie obrazka Pana Jezusa serduszkami lub Jego cierniowej korony kwiatami za każdy dobry uczynek lub wyrzeczenie. Wystarczy, że będzie to choćby jednorazowy w ciągu dnia akt, przykładowo: wykonany z szacunkiem znak krzyża świętego, posprzątanie zabawek, rezygnacja z mediów czy słodyczy, uczestnictwo w Drodze Krzyżowej, pomoc w pracach domowych. Nie stawiajmy na ilość, bo przecież nie sprawi Panu Jezusowi radości kolekcjonowanie naszych dobrych uczynków, On czeka na miłość.